Η ΑΕΚ είπε απανωτά “όχι” στα εκατομμύρια που στρώθηκαν για τον Λιβάι Γκαρσία και το αποτέλεσμα των δύο αγώνων με την Αντβέρπ, αποτέλεσε μία… πικρή δικαίωση.
Μετά τον Παναθηναϊκό, ούτε η ΑΕΚ κατάφερε τελικά να πάρει το εισιτήριο για τους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League. Με πιο εύκολη αποστολή συνολικά από τους Πράσινους, είχε εξάλλου κι έναν λιγότερο προκριματικό γύρο μπροστά της, ενώ βρήκε απέναντί της αντιπάλους απόλυτα στα μέτρα της (κι όχι κάποια… Μαρσέιγ), επουδενί όμως εύκολους. Καμία ελληνική ομάδα, ακόμη κι αν πρόκειται για αυτή την (πολύ δυνατή) ΑΕΚ, δεν μπορεί να θεωρεί ότι έχει του… χεριού της αντιπάλους όπως η Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τις πολύ μεγάλες παραστάσεις στην Ευρώπη ή την νταμπλούχο Βελγίου, ενός ξεκάθαρα ανώτερου πρωταθλήματος από το ελληνικό.
Το “αχ” για την ΑΕΚ ωστόσο ήταν δεδομένα μεγαλύτερο, γιατί αφού έκανε τη δύσκολη δουλειά κόντρα στους Κροάτες, αφήνοντας φυσικά στην άκρη όσα τραγικά συνέβησαν εκτός γηπέδου, βρήκε απέναντί της μία πολύ πιο άπειρη ομάδα, με επτά παίκτες κάτω των 23 ετών στη σύνθεσή της (έξι στο αρχικό σχήμα), που φάνηκε στο χορτάρι ότι δεν ήταν καλύτερη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ήταν κι άδικη η πρόκρισή της.
Τα πράγματα ωστόσο θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά για την ΑΕΚ η οποία στάθηκε και άτυχη, μιας και στερήθηκε τον καλύτερο ίσως παίκτη της στα δύο κομβικά ματς με τους Βέλγους. Το πιο ακριβό και μεγαλύτερο περιουσιακό της στοιχείο, σίγουρα. Το καλύτερό της ημίχρονο κόντρα στην Αντβέρπ, η Ένωση το έκανε στην Αμβέρσα, μέχρι να τραυματιστεί ο Λιβάι Γκαρσία στο 36′ και να αντικατασταθεί από τον Πόνσε. Έναν παίκτη με δεδομένη αξία, που όμως μετρούσε ελάχιστα 24ωρα στην ομάδα. Είναι ζήτημα κι αν ήξερε τα ονόματα των συμπαικτών του.
Στο δεύτερο ημίχρονο, με παίκτη παραπάνω από το 50′, η ΑΕΚ παρότι είχε τον έλεγχο του αγώνα, ήταν λιγότερο απειλητικό σε ματς 11 VS 10. Και σε αυτό συνέτεινε αναμφίβολα και η απουσία του Γκαρσία. Όπως εμφανές ήταν το κενό του διεθνούς άσου από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο και στη ρεβάνς της “OPAP Aren”.
Ναι, το γκολ που δέχεται η ΑΕΚ στο 0-1, από ένα πλάγιο άουτ χθες βράδυ, είναι εντελώς ανεπίτρεπτο σε αυτό το επίπεδο, με απόλυτη ευθύνη των δύο ακραίων μπακ της. Το μεγάλο πρόβλημα της Ένωσης όμως (και στα δύο παιχνίδια) ήταν επιθετικά. Ναι, άριστα στημένοι οι Βέλγοι, γνώριζαν άπαντες εξ αρχής πως το μεγάλο ατού τους ήταν η εκπληκτική αμυντική λειτουργία της, όμως η ομάδα του Αλμέιδα έκανε σαφώς λιγότερα πράγματα απότι στο πρώτο παιχνίδι για να ανατρέψει το εις βάρος της σκορ. Και πολύ λιγότερα γενιά από αυτά που μας είχε συνηθίσει πέρυσι.